Toen mijn kleine 2 jaar en 1 week was, zaten we met z'n allen op de bank wat te praten. Het was in de avond. Mijn kleine scharrelde wat in de kamer rond. En ineens. Ineens liep ze naar ons toe met de pot in haar hand: "Kijk, potje plast", zei ze. En dit is hoe ze zindelijk werd, ook de dagen erna. Ik was blij verrast.
Is zindelijk worden een kwestie van trainen?
Ik probeer in mijn opvoeding in alles het uitgangspunt te hebben van vertrouwen in mijn kind. Dat ze sociaal is en niets anders wil dan horen bij de groep waar ze in woont. Ik vind dat heerlijk, want het geeft mij en dochterlief heel veel ruimte. Ik hoef niet de hele dag over haar te helicopteren om te kijken of alles wel goed gaat. Ik hoef alleen aanwezig en beschikbaar te zijn. Door die bril probeerde ik ook naar haar zindelijkheids"training" te kijken. Training was een woord wat ik niet vond passen. Als je iemand wil trainen, dan lijk je ervan uit te gaan dat het zonder jouw hulp niet gaat gebeuren. Ik zag dat er vele websites, boeken en artikelen zijn geschreven over zindelijk maken. Er werden veel ideeën geopperd waarin je het kind beloont als het op het potje geweest is, of dat je samen dansjes en liedjes zingt om het leuk te maken. Ik bekeek het allemaal eens en dacht bij de meeste dingen 'nee'. Deze manier van trainen gaat niet samen met het uitgangspunt van vertrouwen hebben in je kind dat het zelf ook zindelijk wil worden. Dat is wel mijn uitgangspunt, een kind wil immers bij de groep horen en leren om mee te doen met hoe het gaat binnen de groep waarin het geboren wordt.
Randvoorwaarden creëren en dan maar wachten
Ik besloot dus om randvoorwaarden te creëren en dan maar af te wachten. Ik deed het volgende:
- Ik kocht een potje
- ehhhhh
Oh, dat was alles:-) Ik kocht voor haar een potje bij de kringloop en deed regelmatig haar luier uit. Ik gaf haar een uitleg van hoe het potje werkte en liet haar erop zitten. Ook vroeg ik regelmatig of ze moest plassen en dan zei ik dat dat op het potje kan. Er was weinig interesse in het potje. Als ik vroeg: moet je plassen, dan zei ze nee-heeeeee. Ok, duidelijk. Ik bleef het wel dagelijks een paar keer vragen. Mijn verwachting was dat het in een paar weken gepiept zou zijn, maar het is zeker wel een half jaar zo gegaan. Mijn vertrouwen dat het wel goed zou komen wankelde nu en dan, maar ze had me in allerlei dingen tot nu toe altijd positief verbaasd, dus ik bleef vertrouwen.
Fascinatie voor de wc
De onmetelijk fascinatie met mijn wc-gang was altijd aanwezig. Dit leek me een belangrijke randvoorwaarde, want dat is toch het beste voorbeeld. Haar fascinatie was vooral heerlijk als ik op een openbare toilet ergens zat en dochterlief weer vol graagte over de wc bril keek en riep: ,,Poep, mama, poep!" Als ik dan fluitend omhoog keek en gegeneerd zweeg, dacht ze dat ik haar niet gehoord had en riep dan nog harder: Poep mama! Eh, ja, zei ik dan. Vriendelijk knikkend naar de andere mensen die stonden te wachten liep ik dan heel cool de wc weer uit. Ja mensen, ik poep, dacht ik dan.
Zindelijk worden: geen vrucht van een training, maar een besluit van het kind
De Nederlandse verzamelnaam voor deze manier van opvoeden en denken is 'natuurlijk ouderschap'. In het Engels in het Attachment Parenting. Het is niet echt een stroming met een oprichter. Het is een manier van opvoeden zoals we dat al duizenden jaren gedaan hebben en hier eigenlijk verleerd hebben. Het uitgangspunt is "Wat kan ik doen om de vertrouwensband met mijn kind te behouden en sterker te maken?". Het tegemoet komen aan de behoeftes van de baby, zoals voeden op verzoek, het kind bij je dragen en het troosten als het huilt, voelt vaak heel intuïtief goed, maar wordt ons vaak helaas afgeleerd door maatschappij en consultatiebureaus. Helaas wordt het tegemoet komen aan deze basisbehoeftes vaak verward met verwennen, waardoor kinderen al heel jong afleren dat hun behoeftes er mogen zijn zoals ze zijn.
Wat ik geleerd heb
De randvoorwaarden worden door de ouders gecreëerd: de aanwezigheid van een potje, een uitleg erover. Verder kun je de kleine er dagelijks aan herinneren dat het plasje op het potje kan. En als belangrijkste: neem je kind mee naar de wc. Dit is het beste voorbeeld wat je kunt geven. Daarna is het wachten tot je kleine er klaar voor is. En oh ja, ik heb haar nooit tegen haar wil op het potje gezet, ook niet als ze aan het plassen was. Het lijkt me dat dat een aversie tegen het op de pot gaat kan creëren.
Bedankt voor het delen van dit artikel!
Ik vroeg me af wat je precies bedoelt met 'meenemen naar het toilet' bedoel je dan dat het kind ziet dat zijn moeder haar behoefte doet? Of alleen tot de deur met wellicht uitleg. Anders geef je toch eigenlijk het signaal dat het o.k. is dat iemand kijkt hoe een ander zijn of haar behoefte doet? Dat is in mijn optiek niet o.k. hoor...
@Petra Dat hangt er inderdaad vanaf wat je als gezin fijn vind. Bij ons stond de wc deur altijd open. Zelf vind ik het fijn om het lichaam en zijn functies binnen de vertrouwdheid van het gezin te leren verkennen.