Een eigen kamertje kan heerlijk zijn voor kinderen. Het kan een plek zijn waar ze hun avonturen beleven, waar de ruimte onder de hoogslaper kan veranderen in een hut, of een boot. Waar ze hun geheime spulletjes kunnen opbergen in een schatkist. Waar ze alleen kunnen spelen en zich kunnen verliezen in hun fantasiewereld. Heerlijk dus, maar wel alles op zijn tijd.
Breinvorming in juist deze eerste maanden
Jean Liedloff beschrijft in haar boek 'the continuum concept' de zogenaamde "in-arms fase". Hiermee bedoelt ze de fase vanaf de geboorte totdat het kind kan kruipen. Deze eerste fase is van onbeschrijfelijk vormend belang. In deze fase vindt het grootste deel van de hersenontwikkeling plaats en wordt er vastgelegd door de baby of de wereld een vertrouwde plek is en in welke mate het zich moet wapenen. Ze legt uit dat we niet met een kleine volwassene te maken hebben, maar met een hypersensitief mens waarvan de 'breinbedrading' nog voor het grootste deel aangelegd moet worden, om de overlevingskansen zo groot mogelijk te maken. Hiervoor tast het voortdurend de omgeving af. Het kind voelt of het welkom is. Het voelt of er naar zijn behoeftes geluisterd word en of zijn emoties er mogen zijn. In deze fase is de behoefte aan samenzijn 24 uur per dag. Samen slapen is dan nog van groot belang.
Waarom baby's geboren worden met slechts 25% hersencapaciteit
Jean stelt dat het zoveel mogelijk fysiek samenzijn (het dragen van je baby in een doek, of samen slapend in bed) in deze eerste vormende maanden een continue behoefte is. Een mens wordt, in vergelijking met andere zoogdieren, een stuk hulpelozer geboren. Een veulen of kalf kan binnen een paar uur staan en de moeder volgen. Een baby kan niet lopen en praten. Er is in deze fase een volledige afhankelijkheid van de zorg van de ouders. Zowel overdag als 's nachts.
Een baby wordt geboren met slechts 25% van zijn uiteindelijke hersencapaciteit. Dit is omdat met een groter brein het hoofd niet meer door het geboortekanaal zou passen. Het grootste deel van de 'bedrading' en groei van baby's' brein, vind plaats in de eerste maanden na de geboorte. Je kunt de eerste maanden na de geboorte dan ook zien als een, nog enkele maanden durende, voortzetting van de baarmoederfase. De baby zit nu alleen nog een tijdje aan de buitenkant van je buik.
Zelfregulatie
Tijdens deze eerste maanden ervaart een baby de wereld met behulp van zijn verzorger. Aan de hand van de hartslag, stem en ademhaling van zijn moeder/ vader kan hij leren of situaties eng, bedreigend of fijn zijn. Mijn dochtertje moest bijvoorbeeld altijd huilen als mijn lief moest niezen. Ze schrok van het plotselinge geluid. Wanneer ze dan, terwijl ik haar op mijn lijf droeg, voelde dat ik niet schrok en amper reageerde, bedaarde ze snel weer. Op die manier leert een baby met behulp van de moeder de wereld te interpreteren. Kinderen, en mensen überhaupt, zijn heel flexibel. Een direct merkbaar verschil zal dus niet direct zichtbaar zijn tussen het gedragen kind en het kind in de kinderwagen. Ze kunnen allebei levendig en vrolijk zijn. Toch blijkt uit verschillende onderzoeken dat een baby die continue bij moeder of vader is, lagere cortisolniveaus (stresshormoon) in het bloed heeft. Verhoogd stressniveau bij baby's zorgt ervoor dat het gebied van het 'fight or flight' systeem in de hersenen sterker ontwikkeld wordt dan bij baby's die weinig stress ervaren.
Kort gezegd ontwikkelt een baby die dag en nacht bij de moeder is, breinverbindingen waarmee erop gerekend wordt dat de wereld een fijne en veilige plek is waarin het kan ontspannen. Het geeft diep vertrouwen als het zijn emoties op het lijf van de moeder mag beleven, zonder dat ze afgeleid of gesust worden. Een baby die zich al in deze eerste prille maanden 's nachts in een eigen kamer en in de kinderwagen zelf 'moet redden', zal zich aanpassen aan deze omstandigheden en zijn behoefte om continue vastgehouden te willen worden uiteindelijk gaan onderdrukken.
De ware expert is je baby
Jean noemt de ouder/ verzorger de op één na beste expert in de verzorging van je kind. Op nummer 1 staat...de baby zelf. Babies kunnen heel goed hun behoeftes laten zien. Het is voor ons alleen niet altijd duidelijk hoe ze te interpreteren. Een behoefte die veel meer erkend zou mogen worden is 'huidhonger'. Hiermee wordt bedoelt de behoefte van het kind om in deze eerste maanden op het lijf van de moeder of andere verzorgen te zijn. Het niet erkennen, of beseffen van deze behoefte, kan leiden tot moeders die gek worden van hun huilende baby. Wanneer de baby maar blijft huilen, terwijl het gevoed, verkleed, geboert en gerust heeft, kan er sprake zijn van huidhonger. "Zodra ik hem weg leg, begint hij te huilen", is een veelgehoorde klacht. Wat als je dit nu omarmt als een (tijdelijke) behoefte? Een behoefte die je kunt vervullen door hem op te pakken en zo een veilig plek bieden om zijn emoties te beleven. Zo geef je de boodschap af aan je baby dat zijn behoefte om bij jou te zijn goed is en mag bestaan.
Het kan voor een kind in de in-arms fase heel overweldigend zijn wanneer je hem of haar bijv. in een kinderwagen met het gezicht naar voren door een drukke winkelstraat rijdt. Dit is niet altijd merkbaar aan het kind, maar wel meetbaar aan het stijgende cortisol- (stresshormoon)niveau in het bloed. In die eerste maanden is het heel rustgevend voor een kleintje om vanaf het lijf van de moeder de wereld te verkennen, in een draagzak of draagdoek, met het gezicht naar de moeder toe. Aan de hand van moeders ademhaling, hartslag en stem kan het kind al die indrukken interpreteren en verwerken.
Maar wordt het dan niet verwend en afhankelijk?
Jean beschrijft in haar boek dat zij waarneemt in de Yekuana-stam waarbij zij 2,5 jaar leefde, dat moeders daar tijdens die eerste maanden continu fysiek in contact zijn met hun kind. De kinderen groeien erg zelfstandig op en doen vanaf heel jonge leeftijd (1 jaar en ouder) verantwoordelijke dingen, zoals helpen met het bereiden van het eten en hun broertjes en zusjes dragen. Ze helpen bij het koken op open vuur en er heerst over het algemeen een vredige sfeer. Dit terwijl de moeders ze de eerste maanden continue dragen, en meteen borstvoeden als ze honger hebben. Het lijkt alsof je met het vervullen van deze behoefte een veilige basis van vertrouwen legt, van waaruit het kind leert om jou te vertrouwen. Belangrijk om te weten is dat de moeders ook zoveel mogelijk hun eigen gang gaan en de baby hierin meenemen. Dit is ook heel anders dan in onze samenleving waarin we de rollen vaak omdraaien: In plaats van dat het kind de ouderen kan observeren en zo spelenderwijs kan leren hoe het leven geleefd wordt, gaan wij westerlingen vaak de baby observeren. We roepen en lachen en kijken wat ie allemaal doet. Hierdoor zetten we geen voorbeeld neer als leider, wat onzeker voelt voor het kind. Waarom kijken de volwassenen naar hem? Het kind wil graag voorgeleefd zien wat er van hem verwacht wordt.
Deze eerste fase van hechting is onontbeerlijk. In deze fase is samen zijn en samen slapen van groot belang voor de ontwikkeling van het brein. In deze fase is de behoefte aan een ouder 24 uur per dag. Wanneer baby begint te kruipen, begint er een nieuwe fase. De baby kan vanaf dan zelf bepalen of het bij de moeder wil zijn of iets anders wil ontdekken. Vertrouw er rustig op dat de wereld meteen zal gaan trekken!
Ga je eigen gang
De moeders van de Yekuana-stam zijn liefdevol, 24 uur per dag beschikbaar, maar gaan hun eigen gang. Jean ziet makkelijke baby's die in alle omstandigheden in slaap vallen. Of de moeder nou druk aan het bewegen is, aan het praten, of op het land aan het werk; de baby knapt af en toe een uiltje in de draagdoek op haar (druk bewegende) lijf. De beweeglijkheid en de doelgerichtheid van de moeder doen de baby goed. Des te meer actie, des te beter. De moeders gedragen zich als betrouwbare leiders die het kind rustig kan observeren, vanaf het veilige lichaam van de moeder. Jean observeert baby's die amper huilen, vrolijk en opgewekt zijn. Ook hebben ze vrijwel geen last van koliek. De lichamen zijn soepel en buigen niet in boze spasmen naar achteren, zoals oververmoeide baby's hier nog wel eens willen doen. Jean stelt dat baby's hun energie goed kwijt kunnen door de activiteiten die ze beleven, zittend op het lichaam van de moeder.
Is het genoeg om gewoon te vertrouwen op je gevoel?
Moedergevoel en intuïtie kunnen geweldige raadgevers zijn. In onze westerse samenleving worden we helaas nogal ontmoedigd om hierop te vertrouwen. We zijn het verleerd. Voor alle vragen kunnen we nu een expert raadplegen. Ik zie situaties waarin moeders gezonde en levendige baby's hebben, die goed drinken, maar wanneer de arts van het consultatiebureau zegt dat ze niet snel genoeg groeien, dan begint menig moeder te twijfelen aan haar eigen waarneming en kan een expert haar moederinstinct ondermijnen. Is dit haar kwalijk te nemen? Ik denk het niet. We kunnen onszelf wel oefenen in het onszelf weer vertrouwen en minder op de statistieken van de consultatiebureauarts.
De westerse methode en de in-arms-fase methode met elkaar in de praktijk vergeleken: hoe help je een huilbaby?
Ik ken twee moeders met baby's hadden die huilden, zodra ze neergelegd werden. Moeder 1 kreeg het advies van het CB om de baby te laten huilen (tot wel 30 min!). De baby moest leren om zichzelf te troosten, was de redenatie. Ze leefde maanden met een huilbaby. Het was vreselijk voor haar om met de eierwekker naast haar, de 30 minuten uit te zitten. Voor het kind ook. Het kind gaf uiteindelijk op. Het stopte met huilen, maar nooit voor lang.
Moeder 2 erkende de behoefte aan nabijheid en droeg het kind overal, zelfs op de wc. Ze begreep de behoefte van de jonge baby in deze eerste maanden en kwam eraan tegemoet. Ze was doodop, maar wist dat het zo goed was. De baby huilde niet als ie gedragen werd. Het waren een paar pittige maanden, maar de in-arms fase is eindig, gelukkig :-). Ze heeft haar baby veel stress bespaard en zo zijn hele breinontwikkeling een zo positief mogelijke start gegeven.
Tip: Als je al een tijd een huilbaby hebt en je wilt dit proberen, geef het continu dragen van je baby dan zeker een week de tijd. Er is kans dat er tijd nodig is om te wennen. De baby moet wennen aan de nieuwe gang van zaken, maar zal jou zeker dankbaar zijn.
Samen slapen
Ongeacht dat we al duizenden jaren als gezinnen samen één kamer hebben gedeeld, is het samen slapen vooral in het westen helemaal uit zwang geraakt. Het wordt zelfs bestempeld als levensgevaarlijk. Nu zijn er wel regels voor veilig co-slapen. In ons gezin hebben we een tweepersoonsbed met een eenpersoonsbed er tegenaan geschoven. Zo hebben we alle ruimte. Je kunt ook speciale co-sleepers kopen die je aan je bed kunt schuiven (zelfs bij Ikea!)
Baby's hebben nog geen besef van tijd. Als je weg bent, ben je weg. Omdat ze nog niet kunnen relativeren, kan dit afwezig zijn van de ouder als zeer intens ervaren worden. Het reguleren van het gevoel staat nog in de kinderschoenen. Wanneer het dus alleen in het donker ligt, ervaart een baby stress. Hoe goedbedoeld en mooi het kamertje ook is waarin het ligt. Onderzoek toont aan dat een alleen-slapende baby een hoger cortisolniveau (= stresshormoon) heeft dan een slapende baby die de adem en geluidjes van zijn verzorger kan horen en nabijheid ervaart.
Expert in samen slapen: James J. McKenna, PhD
James McKenna is directeur van het Moeder en Baby Slaapgedrag Laboratorium van de Universiteit van Notre Dame. Hij vertelt in dit filmpje over zijn onderzoek naar het belang van samen slapen met je baby en geeft advies hoe je dit veilig kunt doen.
Wat als je kleine al groot is?
Mocht je dit lezen en interessant vinden, maar is de in-arms fase van je kind al lang en breed achter de rug? Jean Liedloff werkte met ouders en kinderen en begon bijna elk traject met hetzelfde advies: Ga eerst samen slapen. Slaap met elkaar in één bed, totdat je kind aangeeft dat het genoeg is. Het samen slapen is één van de meest vertrouwenwekkende activiteiten die mensen samen kunnen doen. Het heelt wonden en herstelt vertrouwen. Ik vond het zelf een heel grote stap. Ik ben zelf een heel moeilijke slaper en had voor de zekerheid ook een babykamer gemaakt, voor als het niet voor mij zou werken, maar er bleek niets handiger voor het borstvoeden en ik wende er snel aan! Na een paar maanden werd ik zo handig in voeden, dat ik haar aan mijn borst legde en weer verder kon slapen. Ook merkte ik dat het moederinstinct overuren werkt om je kind veilig te houden. Ik was al snel niet meer bang dat ik op haar zou liggen (ben je trouwens ooit per ongeluk op de arm van je vriend gaan liggen bijvoorbeeld?) Ook als je slaapt staat je radar altijd aan. Voor veiligheidsadvies raad ik je het filmpje hierboven aan van James MacKenna.
Jammer dat er van die idiote taalfouten in zitten. Verder een prachtig verhaal.Heel erg jammer dat ik het destijds niet geweten heb.
Atie, vertel...zie ik gekke taaldingen over het hoofd?
Zijn jouw kinderen inmiddels al te groot? Je kunt eventueel ook nog samen gaan slapen als je kinderen wat ouder zijn, mocht de behoefte er nog zijn.
Comment
Wat een mooi stuk! Prachtig omschreven.
Bedankt, Inge!
Mooi geschreven stuk en eigenlijk alleen maar herkenning wij tikken alle boxen aan en dit geeft zoveel vertrouwen en veiligheid en een hele tevreden baby die straalt en lekker in zijn vel zit. Een blije mama is een blije baby en wat is het fijn je kleintje lekker tegen mammie aan in de doek.
Mooi verhaal, met tal van goede tips voor jongen mama's. Maar inderdaad, de dt- fouten zou ik toch snel aanpassen! Het maakt dit stuk meteen een pak minder geloofwaardig/professioneel.
Dank voor de tip! Ik ga er naar kijken.
Prima verhaal, alleen jammer dat er op een gegeven moment gesuggereerd wordt dat alleen de moeder goed genoeg is. In zo'n "modern" artikel past die ouderwetse opvatting toch niet (ook al is deze site gericht op moeders)?
Daarnaast lijkt het me ook voor moeders juist fijn om de "last" te kunnen delen met hun partner, zeker als je je kind de hele tijd bij je moet houden.
Helemaal mee eens. Ik noem hier voor het gemak de moeder, maar het kan zeker ook de vader zijn. Ook een andere persoon is prima. Zolang het maar een bekend persoon is, die op een voorspelbare basis in het leven van het kind is en voorlopig ook zal blijven. Het delen van de 'last' is inderdaad cruciaal. Dat is bij natuurvolkeren ook zo goed geregeld. De verantwoordelijkheden worden daar vaak beter onderling verdeeld. Naast een moeder wordt de baby ook verzorgd door tantes, neefjes en nichtjes. Hier leven we vaak zo als nucleaire eenheden afgezonderd van elkaar en staan erop onze eigen boontjes te doppen.
Spijt dat ik niet meer naar m'n gevoel heb geluisterd toen mijn kleine meisje zo een huilbaby was 🙁 . Vermoeid en onzeker neem je snel goedbedoelde adviezen aan, terwijl m'n kleintje gewoon alleen haar mama nodig had. Want inderdaad, op mijn buik/borst/in de draagdoek, sliep ze heerlijk! 10 maanden later merk ik nog elke nacht de gevolgen, een vreselijk moeilijke en onrustige slaper (nu 13,5maand), dus eigenlijk elke nacht naast me.
Pittige eerste tijd voor jou dus! Wat fijn dat je haar nu naast je neemt, als dat goed voelt.
zelf bij Ikea => zelfs bij Ikea
Die boven verhaal , hebben we ( ik en mijn man ) gedaan. Resultaat is geweldig. We hebben samen drie kinderen en we hadden samen geslapen in een bed tot ze hebben genoegen van ons. Ze zijn nergens bang.
Mijn dochter (8 maand) wil overdag ook aan me vast geplakt zitten en ik geef haar ook altijd gelijk bv als ze trek heeft en ons middagdutje doen we bijna altijd ook knuffelend samen maar snachts wil ze perse op haar eigen kamertje liggen. Haar oudere zus sliep 7 maanden bij ons maar deze dame had het na 8 weken al bekeken en sliep van heel onrustig in eens perfect. Ze slaapt van 20.30 tot 9.30 en als ik haar geen droomvoeding zou geven (doe ik dus nu wel) dan slaapt ze rustig aan een stuk door. Ik vind het een interessant stuk en kan me er voor overdag helemaal in vinden maar snachts verloopt het hier dus echt heel anders. Ik vind het appart! Hier onderdrukt ze het snachts dus misschien maar overdah is dat weer volledig opgeheven.
Wat een prachtig woord 'droomvoeding':-)
ik draag mijn dochter heel veel. Geen huilbaby, gelukkig. Maar ik wil toch benadrukken dat, als mijn dochter huilt en lastig is, het veel veel minder vermoeiend is om haar constant te dragen dan haar geklaag te aanhoren. Spijtig dat die ene mama doodop was, maar ik kan mij eerlijk gezegd niet inbeelden dat het komt door het dragen.
Tip: als je baby een paar maanden oud is, is het dikwijls gemakkelijker om haar/hem op de rug te dragen dan op je buik. Op de rug zit je baby minder in de weg voor het huishouden. Met een ergonomische! draagzak is dat supergemakkelijk.
mooi artikel trouwens
Mooi stuk! Ik merk ook dat mijn dochter graag veel bij me is, of bij mijn vriend. Ik stuntel nog wel met de draagdoek, maar dat komt nog wel goed. Alleen wil onze dochter ook het liefst uren (nee úren) achter elkaar aan de borst, dat is wel erg vermoeiend, want dat betekent dat ik eigenlijk voornamelijk op de bank zit te voeden en niet gewoon kan functioneren. Heb je daar een tip voor?
(Taal- en zinsbouwfoutjes zitten er idd wel in. Vooral d-tjes en t-tjes werk, soms dubbele woorden 🙂
Ja, ik werd soms ook gek van het vele voedden. Ik had veel aan de steun van mijn vriend. Hij ging soms even met haar op stap. Het is best lastig om een tijd zo dienstbaar te moeten zijn, ook als je moe bent, of geen zin hebt. Weinig hooi op je vork hebben, hielp mij ook. Als ik bijv. veel mails moest beantwoorden en moest voedden, dan werd ik extra kriegel.
Bedankt voor de spellingstips, ik zal het artikel nog eens nalopen...
blij om dit te lezen, en idd het is even pittig maar mijn meisje is een heerlijke vrolijke dreumes geworden die nooit teveel heeft hoeven huilen/lijden:)
Echt waar, het moet de moeder zijn?? Kan niet een vader zijn? Wat jammer nou weer!
Ik noem voor het gemak de moeder, maar het mag ook de vader zijn. Of een ander persoon. Als het maar een persoon is die stabiel en regelmatig in het leven van je kleintje aanwezig is.
Heel mooi verhaal. Mijn kleinste is nu net 9 maanden en slaapt nog steeds bij ons op de kamer meren deel van de tijd bij ons in bed want hij krijgt nog steeds borst voeding. Hij is altijd meteen stil als hij bij mij is. En hij is ook nog steeds gek op de draag doek.
Is zwangerschapsverlof lang genoeg? Als werkende moeder is het dan onmogelijk om 2 uur met de baby te zijn.
Hallo, is zwangerschapsverlof dan wel lang genoeg? Voor een werkende moeders is het dan onmogelijk om 2 uur de baby bij zich te dragen.
Ik denk zelf van niet, Sabrina. Mijn vriend en ik zijn wat soberder gaan leven en zijn allebei minder gaan werken. Zo kon er altijd 1 van ons bij haar zijn. Nu is ze 2,5 en bevalt het ons nog altijd erg goed zo.
24 uur, site maakt fouten vandaar dubbele post
Toen mijn dochter geboren werd (2006) had ik geen rijbewijs. Omdat ik een buggy op de bus zo'n gedoe vond, ging ze dus meteen in een buikzak. Geen high-tech fancy overprized ding zoals je ze nu overal vind, maar de draagzak waar ikzelf in 1978 in hing, dicht tegen mijn moeder aan. Dit voelde zo normaal aan dat ze practisch de hele dag tegen me aanhing. Omdat ik borstvoeding gaf, legde ik haar 's avonds aan in mijn bed. Tijdens het voeden viel ik in slaap en als zij genoeg had viel ze ook in slaap. We slapen nog steeds samen in hetzelfde bed. Dit geeft behoorlijk wat gefrons bij familie en schoolpoort-contacten. Ik krijg vooral negatieve commentaren. Maar daar trek ik me niets van aan. Sommige nachten komt ze op mijn arm liggen en soms blijft ze "op afstand". Uitzonderlijk gaat ze in haar eigen bed liggen en als ze op kamp is met de jeugdbeweging heeft ze geen slaapproblemen, zo alleen in dat veldbed. Een vriendin van me heeft met haar dochter in 1 bed geslapen todat de dochter op kot ging. Deze overgang (plots ander bed + andere woning) is probleemloos verlopen en haar studies gaan zeer goed. (for the record: zowel die vriendin als ik zijn alleenstaande mama's)
Mooi verhaal; ons zoontje wilde niet in onze kamer slapen en was pas rustig in zijn eigen kamer. Nu hij 2,5 is, vindt hij het heerlijk om met ons in bed te liggen. Ik wil nog een ander licht schijnen op het fenomeen "huilbaby's"; uit onderzoek is gebleken dat veel huilbaby's in een vroeg stadium in de buik een tweeling hebben verloren; het zogeheten verloren tweeling syndroom. 1 op de 10 mensen is van een tweeling maar er zijn weinig mensen die weten dat ze zwanger waren van een tweeling. Deze alleengeboren baby's hebben ook veel behoefte aan contact (zij zijn op zoek naar hun tweelinghelft) en dat maakt het heel logisch dat ze constant bij een veilig persoon (mama of papa) willen zijn.
Helemaal mee eens met deze aanbevelingen die me sterk doen denken aan attachment parenting. Pas dit toe sinds day 0 met ons dochtertje die al een jaar een happy healthy loving baby is 🙂 ben geinteresseerd in de bronvermelding van de wetenschappelijk onderzoek dat wordt aangehaald. Dr. John Medina heeft hier veel over samengebracht in zijn boek Baby Brain Rules
Onze jongens slapen/sliepen zeker voor 4-6 maanden bij ons op de slaapkamer.... Na de eerste ochtend voeding weer even bij ons in bed... Zo gezellig! Tevens slapen de jongens van 3 en 5 sporadisch bij ons in bed! Met name wanneer er angst is! Ruimte genoeg! Liever een moeder die minder slaapt dan een aangstig kind.. Zo zielig vind ik dat! Met nr. 3 zullen we er hetzelfde mee omgaan! Je weet dat iedere fase tijdelijk is, waardoor luisteren naar mijn moedergevoel juist nog veel belangrijker wordt! Nogmaals: super artikel en leuk om te lezen dat je het goed doet als ouder!
Wat een mooi geluid. Zelf heb ik 5 kinderen thuis, in water gebaard. Borstgevoed tot twee jaar oud. Kinderen altijd in bed gehad, de jongste ligt er meestal nog steeds, nu 6 jaar oud. Dochter van 8 ligt op haar eigen matrasje op onze kamer. We hebben ze heel veel in draagzakken gehad, zelfs toen de middelste, een jongen die bij geboorte al 9,5 pond woog, met 4 maanden 10 kilo was, je leest het goed. En mijn man hielp veel. We hebben veel gedeeld, de doorwaakte nachten, het verschonen, het rondlopen met een huilende baby, het in slaap vallen met een baby op je buik of aan de borst. Het waren tropenjaren waarvan ik nog steeds aan het bijkomen ben. Ik had het voor geen goud willen missen. Mijn kinderen hebben een stevige basis en dat betaalt zich nu terug. Ik heb twee pubers die bijdehand en zelfstandig zijn, die meewerken en meedenken en hun eigen leven vorm geven. Voor mij komt er nu weer veel meer eigen ruimte, waar ik grif gebruik van maak. En mijn lijf heeft er niet onder geleden, ik heb nog steeds hetzelfde gewicht als voor de zwagerschappen en ondanks 40 gepasseerd, zit ik best strak in mijn vel.
Ook ik had Jean Liedloff gelezen 15 jaar geleden, maar vooral heb ik me niet gek laten maken door allerelei goed bedoelde adviezen die tegen mijn eigen gevoel ingingen. Je bent niet voor niets een vrouw met intuitie en gevoel! Gebruik het.
Het aantal dt fouten in dit artikel is om te huilen
........mooie verhaal trouwens......wat me wel tegenvalt is dat zich veel mensen vooral bezig houden met taalfouten.........natuurlijk kan het beter en moet nagekeken worden , maar het gaat hem voornamelijk om het bericht dat overgedragen wordt of vergis ik me ergens ?...........
Helemaal mee eens. Ik heb zelf een Koreaanse vrouw en we hebben een dochtertje samen. Het is de normaalste zaak van de wereld dat ze bij ons slaapt. Niet "in bed" want in Korea gebruiken ze geen bedden - daar slaapt men op matten op de grond, met vloerverwarming, een eeuwenoude uitvinding. Het is prima geweest voor het kind en het belangrijkste is dat ze daardoor juist zelfverzekerder is geworden en makkelijk alleen kan zijn.
ik vind samen slapen niet nodig, nooit samen geslapen met men kinderen (behalve de eerste 2 maanden als ze pas geboren waren, met een wieg op wieltjes) en kheb prachtige en lieve kinderen, goed ontwikkeld en heel slim en zeker geen angstige kinderen, ik denk dat samen slapen desastreus is voor je huwelijk. je bent in de eerste plaats misschien moeder en vader geworden maar je bent ook nog man en vrouw samen. de enige momenten dat onze kinderen bij ons slapen is als ze ziek zijn, toen ze nog klein waren bij ons in bed, maar toen ze groter werden op een opklapbedje naast ons bed . en moesten ze is zo ziek zijn dat ze in het ziekenhuis terechtkomen vragen we ook altijd een ouder bed aan en blijft 1 van ons in beurtrol bij de kindjes slapen.
maaaaaaaaaar wij spenderen wel heel veel tijd met de kinderen vanaf na schooltijd tot slapentijd is het hun tijd is het qualitytime, dan kijken we geen tv of computerdingen dan zijn we met hen bezig ...onze weekends zijn ook ten dienste van de kinderen knutselen ,samen koken, speeltuinen, dierenparken, sport en ontspanning, pretparken etc... . we hebben ons als koppel wel 1 avondje uit toege¨¨igend per maand dat we enkel als man en vrouw weg gaan en niet als moeder en vader, dat is onze avond en wordt er niet over de kinderen gepraat.
ik ken veel gezinnen die wel samen slapen met de kinderen waar het huwelijk van uitgeblust geraakt, wegens geen privacy. Met andere woorden ben er geen voorstander van... .
Herkenning al om! Bij mijn eerste durfde ik minder naar mijn moederinstinct te luisteren en zij heeft maar een paar weken bij ons in bed geslapen (in de wagenbak tussen ons in). Dit was omdat ze perse niet in de wieg wilde slapen die ik zo mooi bekleed had... Daarna lag ze al snel in haar eigen kamer, waar ze al wakker werd als ik een speld liet vallen of de buurvrouw nieste. 's Nachts werd ze standaard om de twee a drie uur wakker en dat duurde tot ze met tweeëneenhalf een groot bed kreeg. Ook in de box was ze het na een kwartiertje al zat en de wandelwagen was alleen te doen als ze sliep. Ze vroeg constant aandacht en ik probeerde haar met rust te laten zodat ze zichzelf in slaap kon brengen, op zichzelf kon zijn, precies zoals ze bij het cb gezegd hadden!
Drie jaar na zijn zus werd de jongste geboren. Bij hem was ik vastberaden om wel eerst naar mezelf en mijn moedergevoel te luisteren. Het cb kon de je-weet-wel op! Hij heeft een paar maanden bij ons geslapen, zat/lag halve dagen in de draagdoek, eerst op mijn buik, later op mijn rug. De overige tijd vond hij het heerlijk om in de box te liggen, waar hij de poezen nakeek, zijn zus zag spelen en mams hoorde praten. Ging ik zijn zus naar school brengen en ophalen, dan zat hij lekker op mijn rug. Tot zeker zijn derde levensjaar heeft hij veel op mijn rug gezeten. Vooral in drukke menigten zoals de intocht van de Sint of op de markt vond hij dat heerlijk.
Op dit moment is mijn kleine man alweer 9 en hij komt nog zeker een paar keer per dag op me afrennen: Knuffel! We noemen het hier mamatanken. Gewoon even aanraken, een knuffel, even op schoot en heel soms weer even op mijn rug ...zonder draagdoek en niet te lang, want daarvoor is hij te zwaar geworden, maar wel met veel plezier en een bijzonder goede balans!
Ik raad een ieder aan om in een goede draagdoek te investeren. Zoek er eentje die bij jou past. Ik heb een sling, zo'n hele lange. De laatste keer dat ik gebruikt heb, had dochterlief (toen 7) haar enkel verstuikt, maar zij miste de goede balans om langdurig zelfstandig op mijn rug te zitten. Ik was toen erg blij dat ik hem nog had en ik ga hem zeker niet wegdoen ...misschien wordt ik ooit nog wel eens oma en mag ik mijn kleinkind dragen!
In de eerste paar weken heb ik dag en nacht opgezeten met mijn baby'tje, omdat ze alleen 'op' mij wilde slapen. Heel vermoeiend maar ook heerlijk. In ons bed heeft ze nooit willen slapen, toen ze eenmaal in haar bedje wilde slapen sliep ze alleen op haar eigen kamertje en viel ze gelijk vredig in slaap. Zodra ik haar hoorde haalde ik haar wel altijd gelijk uit bed. Misschien hebben sommige baby's iets minder behoefte aan bij elkaar slapen? In de wieg op onze kamer wilde ze ook echt niet... vond ik zelf wel heel jammer!
Mooi artikel!
Spijtig van de nogal letterlijke vertaling en het gekke taalgebruik. Maar de boodschap is helder en heel mooi.
Ja hoor, er is weer een "beste manier" gevonden, die zorgt voor blije, evenwichtige, kinderen die met mes en vork eten en nooit ziek zijn...
Laat ik er dan ook nog een paar tegenaan gooien: ieder kind is anders, heeft andere behoeften en andere mechanismen die goed werken. Wees lief voor je kind en stel grenzen (dat kan ook al op zeer jonge leeftijd), lees zo nu en dan 's een boekje over opvoeden, pak mee wat je goed lijkt en werkt voor jouw kind.
Maar stop met het opdringen van je eigen theorieën als absolute waarheid.
Dank Wieger..!
Wat een verademing.. "Nieuwe" moeders zijn al onzeker genoeg en al die verschillende theorieën zijn zeer verwarrend als je het goed wilt doen. Mijn kindje wil zeker niet de hele tijd op en bij mij.. Niet wakker en niet slapend. Maar ze huilt zelden en slaapt en drinkt prima. Ik zou er door deze theorie bijna weer onzeker van worden.. Waarom zij niet afhankelijk genoeg van mij is..? Dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Goed artikel, is er een engelse vertaling online ergens? Ik woon in Nieuw Zeeland en zou hem graag delen met mijn vrienden hier.
Helaas niet. Mocht jij zin hebben;-) Heel leuk dat het aan de andere kant van de wereld terecht is gekomen. Dit is wel een heel mooi artikel van Jean Liedloff over vergelijkbare materie: http://www.continuum-concept.org/reading/in-arms.html