Huilen kan opluchten. Denk aan een huilbui die je hebt gehad in een veilige omgeving, in de buurt van iemand die je vertrouwd en lief hebt. Het kan heel opluchtend werken. Onderzoek toont aan dat tranen stresshormonen zoals cortisol bevatten. Je verdriet wordt dus letterlijk afgevoerd door huilen.
Huilen als reiniging
Er zijn verschillende benaderingen van huilen binnen de stroming van natuurlijk ouderschap, maar allemaal hebben ze een overeenkomst: vertrouw op je kind en maak het niet onnodig weerlozer dan het is. Hoe ziet dat er in de praktijk uit, je kind vertrouwen als het huilt? Het is een beetje afhankelijk van de leeftijd, maar het komt op het volgende neer: kijk wat je kind aangeeft nodig te hebben. Als we de Yequana Indianen die Jean Liedloff bestudeerd heeft in haar boek 'the continuum concept" (Of 'op zoek naar het verloren geluk' in het Nederlands) als voorbeeld nemen, dan zien we dat moeders daar liefdevol en met aandacht beschikbaar zijn, maar dat ze niet meteen naar hun kind toegaan als het huilt. Ze wachten tot het kind naar hen toekomt. (dit geldt dus vanzelfsprekend niet voor babies). In Nederlandse ogen is kan dit best raar lijken. Als je er mee oefent zie je al snel dat je kind heel goed kan aangeven wat het nodig heeft. Mijn kleine (nu net 2) komt meestal direct met uitgestrekte armpjes op mij af. Soms is ze gevallen en huilt ze, maar blijft ze even liggen en speelt dan weer verder. Het uitgangspunt is: vertrouw dat je kind weet wat het op dat moment nodig heeft: misschien is dit nabijheid, maar misschien wil het het zelf oplossen en het meteen nog een keer proberen. Het idee is om hun gevoel van zelfredzaamheid in stand te houden. Wanneer een kind een keer ervoor kiest om op zijn plek te blijven en daar te huilen, dan voelt dat op dat moment voor hem misschien het beste. Het is wel moeders taak om dan liefdevol haar beschikbaarheid te laten zien. Je bent wel in de buurt, bevestigt zijn pijn of verdriet en maakt of houdt even oogcontact.