Toen mijn kleine 2 jaar en 1 week was, zaten we met z'n allen op de bank wat te praten. Het was in de avond. Mijn kleine scharrelde wat in de kamer rond. En ineens. Ineens liep ze naar ons toe met de pot in haar hand: "Kijk, potje plast", zei ze. En dit is hoe ze zindelijk werd, ook de dagen erna. Ik was blij verrast.
Is zindelijk worden een kwestie van trainen?
Ik probeer in mijn opvoeding in alles het uitgangspunt te hebben van vertrouwen in mijn kind. Dat ze sociaal is en niets anders wil dan horen bij de groep waar ze in woont. Ik vind dat heerlijk, want het geeft mij en dochterlief heel veel ruimte. Ik hoef niet de hele dag over haar te helicopteren om te kijken of alles wel goed gaat. Ik hoef alleen aanwezig en beschikbaar te zijn. Door die bril probeerde ik ook naar haar zindelijkheids"training" te kijken. Training was een woord wat ik niet vond passen. Als je iemand wil trainen, dan lijk je ervan uit te gaan dat het zonder jouw hulp niet gaat gebeuren. Ik zag dat er vele websites, boeken en artikelen zijn geschreven over zindelijk maken. Er werden veel ideeën geopperd waarin je het kind beloont als het op het potje geweest is, of dat je samen dansjes en liedjes zingt om het leuk te maken. Ik bekeek het allemaal eens en dacht bij de meeste dingen 'nee'. Deze manier van trainen gaat niet samen met het uitgangspunt van vertrouwen hebben in je kind dat het zelf ook zindelijk wil worden. Dat is wel mijn uitgangspunt, een kind wil immers bij de groep horen en leren om mee te doen met hoe het gaat binnen de groep waarin het geboren wordt.